Reisverslag 2011

Deze reis naar Indonesië is niet bepaald vlekkeloos verlopen. Bij aankomst meteen anderhalve week op bed door gebracht, vanwege een zware infectie aan de luchtwegen.
Na weer grotendeels hersteld te zijn, hebben we ons het eerst bemoeid met de mensen die snel medische hulp nodig hadden. Hiervoor zijn we met verschillende oudjes naar het dichst bijzijnde ziekenhuis gegaan, waar deze zijn behandeld.
Hierna hebben we balen rijst gekocht en voor de feestdagen heb ik voor sommige mensen die echt niets hadden, ook boodschappen gedaan zodat ze eens een keertje vlees konden eten.
Het vlees kopen deed onze vriend en de rest (rijst groenten
en fruit) nam ik voor mijn rekening.
De kinderen uit twee dorpen en 5 volwassenen zijn aangekleed en hebben ook sandalen gekregen. Iedereen dolblij dat snap je wel, van jong tot oud. Heerlijk is het om die blijde en dankbare gezichten te zien.
In de eerste instantie zou er een rijstmachine worden
aangeschaft maar vanwege twee mislukte oogsten is dit project doorgeschoven naar een volgende keer.
Van dit geld zijn benodigdheden voor een ziekenhuis gekocht, onder andere (tandarts instrumenten, dekens, lakens, slopen, matrassen en kussens).

In dit ziekenhuis ben ik ook behandeld voor mijn ontsteking aan de luchtwegen en zodoende maakte ik kennis met de sterk verouderde instrumenten en inrichting.
Dit ziekenhuis is voor een belangrijk deel afhankelijk van giften van derden.

 

 

 

Verder heeft de Stichting 2 houders van eethuisjes van nieuwe pannen voorzien en een nieuw komfoor om te koken. Vaak kunnen mensen zo in hun levensonderhoud voorzien, echter geld om te investeren heeft men niet.
Ik heb geen foto’s van de pannen kunnen maken, maar wel van de eethuisjes in Banyuwangi, het is daar echt heel gezellig, ondanks dat het heel primitief is.
Ook heeft de Stichting een begin gemaakt met de bouw van  een huisje voor een hoogbejaard echtpaar, hier heb ik wel foto’s van.

 

 

 

 

De Stichting heeft ook 5 matrassen en een bed gekocht voor oude mensen.

 

Zoals altijd ter afsluiting neem ik een dag de oudjes mee naar het strand en een andere dag alle kinderen en worden ze getrakteerd. Dit is voor hun een hele belevenis en zeker voor de oudjes want die komen maar zelden buiten de kampung.

 

Tijdens mijn reis door midden java heeft de Stichting eigenlijk hand en spant diensten verricht, bedelaars aangekleed en eten gegeven, iemand die met een open been op straat zaten om te bedelen hebben we ook naar een ziekenhuis gebracht om het been te laten behandelen.

Ook is er veel gedaan aan het dierenleed, waarmee we helaas vaak werden geconfronteerd. Het is vaak een druppel op een gloeiende plaat, maar elk gered dier is er tenslotte een.

 

 

 

 

Al deze projecten zijn gemakkelijk bij te houden omdat ze allemaal in de omgeving van Banyuwangi liggen en Sukarno minstens 1 keer per maand naar java gaat en dus een kijkje kan nemen.

Ondanks het vervelende begin heb ik deze reis meer voldoening van mijn werk gehad dan voorgaande jaren. Dit kwam voornamelijk doordat er dit jaar meer donaties waren, waaronder enkele grote bedragen. Hierdoor kunnen er natuurlijk meer zaken gerealiseerd worden.
Heb ook veel gesproken met dorpshoofden en soms had ik spontaan een aantal kinderen om mij heen. We gingen  dan eerst liedjes zingen, waarna ik hun dan ging vertellen hoe je het beste met dieren kunt omgaan en met de natuur en hygiene. Het is vaak schrijnend hoe weinig belangstelling hier voor is. Door met de kinderen te beginnen hopen we dat e.e.a. ook onder de aandacht van de ouderen komt. Natuurlijk alles op een speelse manier en ik had er zelf ook schik in, zeker toen hun ook Nederlandse liedjes wilden zingen, welke ik hun toen heb geleerd. Ook heeft de Stichting voor een aantal kinderen het examengeld betaald voor hun schooldiploma. Vele ouders kunnen met heel veel moeite en inspanning de lessen betalen, maar moeten dan verstek laten gaan bij het examen, omdat men de examenkosten niet meer kan betalen. Hiervan heb ik geen foto’s helaas, want ik ben op het laatste nippertje meegevraagd en had het fototoestel niet bij me.

Ik hoop dan ook dat ik dit werk kan blijven voortzetten voor de Stichting, want alle hulp die deze mensen in de kampung kunnen krijgen is meegenomen. Heel blij zijn wij met de wijze van hulpverlening waarvoor we hebben gekozen. Doordat er geen tussenpersonen of instanties me gemoeid zijn, hebben wij een direct zicht op wat er met de donatie gelden gebeurd en zijn we ook flexibeler in gevallen van plotselinge hulp vragen.

Ook in 2012 zijn wij weer sterk afhankelijk van uw donaties en giften en vragen u dan ook om ons ook dit jaar weer niet te vergeten.