Hallo lieve mensen,
Donderdag 26 september ben ik weer teruggekomen in Nederland. De heenreis was niet zo soepel verlopen, dit omdat de service van Malaysian Airlines deze reis erg slecht was. Toen ik op Bali geland was, bleken mijn koffers nog in Kuala Lumpur te zijn achtergebleven. Na goed en adequaat optreden van het personeel op de luchthaven in Bali had ik ze binnen enkele uren gelukkig weer terug. Dank zij jullie gulle giften heb ik dit jaar veel kunnen doen. Alles verliep ook heel erg goed en soepeltjes.
Hieronder zal ik jullie foto’s laten zien voorzien van commentaar.
Dit is de auto die de Stichting heeft kunnen aanschaffen omdat de eerste het begeven had. Het aanschaffen van deze auto is mede mogelijk gemaakt door de gift van een Zwitserse zakenman, die hiervoor een aanzienlijk bedrag beschikbaar heeft gesteld. Deze auto dient als ziekenvervoer en is dit jaar daar ook heel veel voor gebruikt. Daarnaast verschaft deze auto ook aan twee chauffeurs een vast inkomen.
Dit jaar heeft de hulpverlening door de stichting voor een groot deel bestaan uit het behandelen van zieke mensen. De meeste zieke mensen daar, zijn vanwege financiële problemen, alleen in staat om behandeld te worden met kruiden. Helaas zijn echter niet alle problemen hiermee te verhelpen. Voor deze mensen zijn de kosten van dure medicijnen ook niet op te brengen. In overleg met Sukarno en de dorp oudste, zijn de meest urgente gevallen bepaald. Met deze mensen zijn we naar een kliniek gegaan in Banyuangi. Hier heb ik kennis gemaakt met twee artsen, waarmee ik een samenwerking ben aangegaan. Later in dit verslag kom ik hier op terug.
Een medisch voorval.
Deze man is geopereerd aan een vleesboom. Hij had hier bijzonder veel last van bij het klimmen in kokos bomen, waarmee hij zijn kost verdiende. Een aparte ervaring voor mij, omdat ik eerst over de prijs heb moeten onderhandelen. Iets wat in Nederland echt ondenkbaar is. Ook bijzonder is het dat je na de operatie de vleesboom mee naar huis krijgt. Deze wordt op respectvolle rituele wijze thuis begraven.
Dit is de vleesboom die de man in een plastic zakje heeft meegekregen naar huis. Hij liet het mij vol trots zien, maar ik was daar niet zo blij mee bah bah.
Hieronder een paar foto's van de kliniek.
Hier volgen nu foto’s van een aantal mensen die door de Stichting zijn aangekleed.
Ook heeft de Stichting weer de rijst voorraad kunnen aanvullen voor de allerarmsten en zelfs hun ook van vlees voorzien.
Er is ook een koelkast gekocht voor een klein eethuisje in de dessa.
Verder ben ik met groepjes vrouwen bezig geweest om over de hygiëne te praten en hun van enkele tips voorzien. Heb ook een paar simpele dingen gekocht zoals plastic bakjes met deksel waar zij hun eten, wat ze gekookt hebben, in kunnen doen. Dit in plaats van open en bloot op de tafel te laten staan waar vliegen en mieren op kruipen. Binnen een tijdsbestek van 4 weken heb ik heel veel kunnen doen en heb ik de doelstelling voor dit jaar ook kunnen behalen, ondanks dat de aanschaf van een andere auto een flinke bres heeft geslagen in de financiën.
Waar ik ook heel blij mee ben is dat de Stichting ook de hulp krijgt van een zakenman op Bali en voor wat de medische verzorging kan ik altijd op de hulp van die arts rekenen in Banyuwangi. Ook gaat deze arts mij helpen bij het opzetten van een plan om gehandicapte kinderen op te sporen.
Voor mij ligt er ook een nieuwe uitdaging voor volgend jaar en de jaren erna denk ik en dat is zorgen voor de belangen van kinderen met een verstandelijke beperking. Deze kinderen worden daar gewoonlijk opgesloten in een kamer en mogen er pas uit als het donker is en niemand hun kan zien. De meeste ouders schamen zich voor deze kinderen.
Ik werd hiermee geconfronteerd, tijdens het kopen van kleding voor de aller armste. Plotseling trok er een kindje aan mijn arm. Het kind was 9 jaar en bleek een verstandelijke beperking te hebben. Ze had het geluk Chinese ouders te hebben en die hebben weer een andere kijk op deze kinderen.
Dit kindje vroeg aan mij, tante mag ik een ijsje van je. Ik heb het kind bij de hand genomen en heb haar getrakteerd op een ijsje en later mocht ze ook zelf kleren en schoenen uitzoeken. Door dit toeval kwam ik in contact met deze verborgen ellende. Weer bij haar moeder aangekomen, liet zij vol trots haar cadeautjes zien. Ik werd er echt emotioneel van en dit kind is niet voor niets op mijn pad gekomen. Ik ga mij dus de volgende jaren ook bezig houden met het opsporen van gehandicapte kinderen. Hiervoor ga ik eerst samen met mijn vriend daar met de families over praten en dan hoop ik zo het vertrouwen te winnen, zodat ik in een later stadium een opvanghuis voor deze kinderen kan bouwen waar zij ook scholing krijgen, maar ook de aandacht en warmte die zij ook zo hard nodig hebben.
Er valt daar nog zoveel te doen, dat ik daarom ook altijd aan de schepper vraag dat ik gezond mag blijven om dit werk voort te kunnen zetten.
Zolang er nog uitdagingen op mijn pad komen geloof ik ook heilig dat ik dit ook mag uitvoeren en hoop dan dat jullie met z’n allen mij willen blijven steunen met het handen en voeten geven van al mijn uitdagingen.
Het afscheid uit Java was zwaar en heel erg emotioneel, het heeft ook een paar uur geduurd voor ik in de auto kon stappen om zo weer naar Bali te gaan. Oudjes die mijn hand vasthielden en mij keer op keer vroegen, je komt toch terug he volgend jaar, kleine kinderen die riepen mammie ga niet weg. Ook mijn vriend en zijn vrouw werden hier emotioneel van. Hierna vertrokken wij, ieder met zijn eigen gedachten, richting Bali waar ik na 2 dagen dan ook weer de reis terug naar Nederland aanvaarde.
Zo lieve mensen, ik hoop dat ik jullie zo een indruk heb kunnen geven van het werk dat de stichting daar verricht.
Nogmaals heel hartelijk dank voor jullie gulle giften.
Maria Blom
*********************************************************************************************************************